Impresjonizm to kierunek wywodzący się z malarstwa, powstały w drugiej połowie XIX wieku. Do najważniejszych twórców tej techniki zalicza się Claude’a Moneta, E. Maneta, E. Degasa czy W. Podkowińskiego. Impresjoniści w swoich obrazach oddawali nie realistyczny obraz świata, ale taki, jaki ukazuje się subiektywnemu wrażeniu.

Długo zbierałam się do przeczytania Mistrza i Małgorzaty, ale kiedy już mi się udało, pochłonęłam całą książkę w trzy dni. Gdy inni bawili się na studniówce, ja brałam udział w balu u samego Mistrz i Małgorzata Michaiła Bułhakowa w 1999 roku została okrzyknięta najważniejszą powieścią XX wieku. Dlaczego tak się stało? Na to pytanie postaram się Z LEPSZYCH LEKTUR SZKOLNYCH?Choć nie jestem na profilu humanistycznym, czytanie lektur szkolnych zazwyczaj sprawia mi ogromną przyjemność. Wynika to nie tylko z możliwości poznania nowych motywów i poglądów twórców na przestrzeni epok, ale przede wszystkim z różnorodności bohaterów i historii, na które się Mistrzu i Małgorzacie słyszałam już nie raz, ale nigdy na tyle, by z marszu wziąć się za czytanie. W tym roku jednak się przemogłam i wreszcie otworzyłam lekturę. I szczerze? To była miłość od pierwszej kiedykolwiek będziecie musieli przeczytać jakąkolwiek lekturę, to musi to być koniecznie ta powieść fantastyczna. Na pewno nie pożałujecie!Przeczytaj również: „PRZEPOWIEDNIA” – RECENZJA KSIĄŻKI IZABELI DENESEŃKOfot. Klaudia WróbelFABUŁACała historia zaczyna się od rozmowy Iwana Bezdomnego z Beliozem. Mężczyźni rozmawiają na temat napisanego przez Iwana artykułu o Jezusie Chrystusie i debatują nad autentycznością głównej postaci. Przechodzący obok wysoki osobnik o niespotykanym wyglądzie, zainteresowany konwersacją, przyłącza się do nich i opowiada historię o Poncjuszu Piłacie, którego osobiście poznał. (Dopowiem, tylko że są to czasy współczesne.)Podczas wymiany zdań tajemniczy mężczyzna zapewnia Berlioza, że ten nie wróci do domu, gdyż utną mu głowę. Przepowiednia rzeczywiście się spełnia, a to zapoczątkowuje splot dziwnych i niewyjaśnionych zdarzeń…PIEKIELNA ŚWITA W WIELKIM STYLUGłównymi bohaterami utworu są czarny kot Behemot, kraciasty Korowiow, wiedźma Hella, straszny Azazello i sam diabeł Woland. Dwaj pierwsi strasznie rozrabiają i stoją za większością niespotykanych wydarzeń, które spadły na mieszkańców Moskwy. Michaił Bułhakow opisał ich wszystkich z finezją i wyrafinowaniem. Czarny kot w muszce pijący wódkę, Korowiow, który mową przekona nawet największego niedowiarka, i diabeł, który okazuje się wielkim dżentelmenem. Do tego szczypta czarnego humoru, sarkazmu, nieustającej ironii, czarów i przepis na wyśmienitą powieść gotowy!Przeczytaj również: „FABRYKA STRACHU” DLACZEGO WARTO PRZECZYTAĆ HISTORIE GROZY?KIM SĄ MISTRZ I MAŁGORZATA?Pomimo tego, że tytuł książki jasno sugeruje, że głównym tematem utworu będzie niejaki mistrz i jakaś Małgorzata, to jest ich w tej powieści trochę za mało. Pojawiają się dopiero w drugiej części, ale i tak większą inicjatywą wykazuje się sama Małgorzata, która zmienia się w wiedźmę i naga leci na szczotce na kolację z miłości mistrza oraz Małgorzaty jest jednym z głównych motywów książki, choć moim zdaniem nie została opisana tak szczegółowo, jak na to liczyłam. Dodatkowo sam mistrz wydaje się być postacią drugorzędną. Poznajemy go bardziej przez pryzmat historii o Poncjuszu Piłacie, nad którą pracował przez całe swoje życie. Trudno się jednak spierać z tym, że wątek zakochanych jest urzekający, zważając na fakt, że oczarował on nawet piekielną świtę!DWIE PŁASZCZYZNY CZASOWE, DWA ŚWIATYObraz współczesnej Moskwy, w której dzieją się zjawiska nadprzyrodzone i wojują piekielne istoty, przeplata się z historią mistrza o Poncjuszu Piłacie, co jest ciekawym połączeniem obu światów. Jest to po części „książka w książce” i bardzo cenię sobie takie literackie zabiegi, gdyż spowalniają one akcję i powodują, że czytelnik nie może doczekać się kontynuacji wcześniejszej perspektywy. Co więcej, mimo cofnięcia się do czasów samego Jezusa Chrystusa, raczej nie znajdziemy tam biblijnego stylu. Narracja wciąż jest dynamiczna i przykuwa i Małgorzata to jedna z lektur, które urzekły mnie już od pierwszej strony. Michaił Bułhakow prowadzi narrację w lekki, nowoczesny sposób, co sprawia, że przez książkę się płynie. Bohaterowie są niezwykle barwnymi postaciami. Każdy z nich został przedstawiony w zabawny i karykaturalny sposób, przez co utwór przyjemnie się czyta, nawet mimo ukrytej tematyki, jaką się magią? Przeczytaj recenzję „PAŃ CZAROWNYCH” JAKUBA ĆWIEKA

Publikacja przyniosła międzynarodową sławę Michaiłowi Bułhakowowi, akcja przenosi się z Moskwy czasu Stalina do Palestyny za Jezusa i Poncujsza Piłata. W publikacji groteskowy obraz Rosji lat trzydziestych z jej realiami obyczajowymi. Fascynujący i ponadczasowy obraz walki dobra i zła.

Jesteś w:Ostatni dzwonek -> Mistrz i Małgorzata Wartości takie jak przyjaźń tracą na znaczeniu, są praktycznie nierealne, ponieważ nawet bliska osoba może okazać się denuncjatorem i zdrajcą. Doskonały przykład to Alojzy Mogarycz, z którym w momencie ukończenia powieści zaprzyjaźnił się mistrz. Później wyszło na jaw, że znajomy doniósł na niego, iż przechowuje w mieszkaniu nielegalną literaturę. Mistrza „wysiedlono” z jego mieszkania, które zajął ów „przyjaciel”. Prawdziwa miłość musi również rozkwitać w ukryciu. Mistrz i Małgorzata, z obawy odkrycia ich związku, odbywają potajemne schadzki, o których wie służąca Natasza, bo przecież „służące wiedzą wszystko”. Na szczęście Natasza jest wierną „podwładną” swej pani. Powieść ukazuje uprzywilejowanie ludzi władzy (członkowie „Massolitu” i personel administracyjny teatru „Varietes”) oraz szeroko rozwiniętą biurokrację. Członkowie „Massolitu” posiadają specjalne legitymacje, dzięki którym otwiera dla nich swe podwoje słynna restauracja Gribojedowa skupiająca elitę intelektualną Moskwy. Ponadto mają wspaniale wyposażone mieszkania w najlepszych punktach miasta (mieszkanie krytyka Łatuńskiego), im należą się długoterminowe urlopy, które mogą spędzać w różnych częściach kraju: „Następnie komuś, kto przypadkiem odwiedził Gribojedowa, zaczynało migać w oczach na widok pstrzących się na orzechowych ciotczynych drzwiach napisów: „Do kolejki po papier można zapisywać się u Poklewkiny”, „Kasa”, „Repartycje i rozliczenia tekściarzy estradowych”... „Pełnoterminowe urlopy twórcze od dwu tygodni (opowiadania, nowele) do jednego roku (powieść, trylogia) Jałta, Suuk – Su, Borowoje, Cichisdziri, Machindżauri, Leningrad (Pałac Zimowy). Przed tymi drzwiami była kolejka, ale nie przesadna, najwyżej sto pięćdziesiąt osób.” W mieście istnieją również sklepy dla wybranych, tak jak dobrze zaopatrzony sklep na Rynku Smoleńskim, który, po spaleniu domu na Sadowej odwiedzają Korowiow i Behemot. Na dziale gastronomicznym znajdowały się takie wyroby, jak czekolada i mandarynki, niedostępne szarym ówczesnemu społeczeństwu jest również kombinatorstwo, do czego zresztą zmusza ludzi sytuacja polityczna. Ukazany jest przykład obywatela umiejętnie zamieniającego mieszkania na coraz to większe. Ponadto jedną z charakterystycznych cech narodowościowych jest skłonność do alkoholu, który towarzyszy zabawom, załatwianiu interesów itp. Świetne ilustruje to sylwetka Stiopy Lichodiejewa – dyrektora „Varietes”, który na swoim koncie ma liczne pijackie burdy i awantury: „Warionucha tymczasem ciągnął swoją opowieść i im dłużej opowiadał, tym wyraziściej rysował się dyrektorowi długi łańcuch wyskoków i bezeceństw Lichodiejewa, a każde kolejne ogniwo tego łańcucha gorsze było od poprzedniego. Ileż był wart choćby ów pijacki taniec w objęciach telegrafisty na polance przed pocztą w Puszkino, przy dźwiękach katarynki jakiegoś włóczykija! (...)Albo próba wszczęcia bójki z bufetowym w samej „Jałcie”! Rozrzucanie szczypiorku po podłodze w tejże „Jałcie”! Rozbicie ośmiu butelek białego wytrawnego „Aj – Danila”. Zdemolowanie licznika szoferowi taksówki, który nie chciał oddać Stiopie kierownicy. (...)” Moskwa, wyłaniająca się z kart powieści, nie jest przyjemnym do życia miejscem, to raczej obszar zdominowany przez zło, niegodziwość, nikczemność i absurd – miejsce przypominające piekło, choć pewnie nawet tam panuje większy ład i sprawiedliwość, skoro sam diabeł czuje się w obowiązku przywrócić w stolicy 1 2 Szybki test:„Niespokojny” sen Nikanora Iwanowicza dotyczy:a) ucieczki za granicęb) publicznego przyznania się do przechowywania nielegalnych pieniędzyc) próby dania łapówkid) zamknięcia w szpitalu psychiatrycznymRozwiązanieKorowiow i Behemot w sklepie dla wybranych częstują się między innymi:a) ananasamib) mandarynkamic) bananamid) pomarańczamiRozwiązanieW Moskwie, podobnie jak w dawnym Jeruszalaim:a) są przepełnione więzieniab) panuje dręczący mieszkańców upałc) władzę dzierży procuratord) czuć wszędzie smródRozwiązanieWięcej pytań Zobacz inne artykuły: Partner serwisu: kontakt | polityka cookies

Moskwa znana z kart Mistrza i Małgorzaty to miejsce zgniłe, w którym żelazną ręką władzę sprawują towarzysze partyjni. Aparat państwowy jest wszechobecny i bezwzględny. Ludzie skoncentrowani na swoich interesach gotowi są donosić na sąsiadów, jeśli mogą coś dzięki temu zyskać. Nic dziwnego, że właśnie to miasto wysłannicy piekieł wybrali na miejsce wielkiego balu. Teresa Nowacka zwraca uwagę na sposób w jaki Bułhakow opisywał swoje miasto: pisarz odsłania tę rzeczywistość dyskretnie poprzez aluzje, wzmianki, napomnienia, np. Małgorzata zastanawia się, czy Mistrz nie znalazł się przypadkiem na zesłaniu. strona: - 1 - - 2 - - 3 -Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnij

Jesteś w:Ostatni dzwonek -> Mistrz i Małgorzata Wizja rosyjskiej stolicy lat trzydziestych jest niezmiernie przygnębiająca. Związek Radziecki to wówczas państwo totalitarne zdominowane przez system komunistyczny (stalinizm). U podłoża tego systemu leży całkowita ignorancja praw człowieka, podporządkowanie jednostki określonej ideologii, brak swobód i praw obywatelskich. Aparat państwowy nadzoruje wszelkie poczynania obywateli, inwigiluje ich, a jego ingerencja zaznacza się w każdej sferze życia. W powieści Bułhakowa na płaszczyźnie kultury działanie tego systemu symbolizuje zrzeszenie literatów „Massolit”. Uprzywilejowana grupa recenzentów – dziennikarzy nie godzi się na wydanie powieści mistrza, ponieważ dzieło zawiera niewłaściwe treści – historię Jezusa i Piłata z Pontu. W kraju programowo ateistycznym nie może ukazać się utwór krzewiący wartości chrześcijańskie, chyba że będzie je negował: „Chodziło o to, że do kolejnego numeru pisma redaktor zamówił antyreligijny poemat. Iwan Bezdomny ów poemat stworzył, i to nadzwyczaj szybko, ale, niestety, utwór jego ani trochę nie usatysfakcjonował redaktora. Główną osobę poematu, to znaczy Jezusa, Bezdomny odmalował wprawdzie w nad wyraz czarnej tonacji, niemniej jednak cały poemat należało napisać zdaniem redaktora od nowa.” Totalitaryzm – jest autokratyczną formą sprawowania rządów opartą na przemocy, zastraszeniu obywateli i wpojeniu im ideologii wiążącej się z interesem państwa. W tym celu stosuje się szeroko rozumianą propagandę z wykorzystaniem środków masowego przekazu i systemu oświaty. Jednostka i wszelkie aspekty życia społecznego zostają podporządkowane ogólnym wyznacznikom narzuconym przez władzę. Nie istnieje wolność słowa, przekonań i żaden przejaw demokracji. Jakiekolwiek przejawy buntu, oporu, odchyleń od norm, tłumione są represjami. Moskwa wydaje się być miastem, w którym życie przybrało karykaturalną formę. Społeczeństwo ze strachu respektuje narzucone mu normy, wszyscy żyją pod presją, w nieustannym zagrożeniu niespodziewanych aresztowań i wywózek (na Sybir i do łagrów): „Drugi lokator zniknął, o ile pamiętamy, w poniedziałek, a w środę Biełomut jakby się pod ziemię zapadł, co prawda w innych okolicznościach. Rano, jak zwykle, przyjechał po niego samochód, który miał zawieźć go do pracy, i zawiózł, ale z powrotem już nie przywiózł i sam też nie przyjechał.”Łagodniejszą formą jest zamykanie „niewygodnych” obywateli w szpitalach psychiatrycznych. Podejrzanym może być każdy, bo każdy posiada indywidualną kartotekę – dokumentację świadczącą o całym jego życiorysie. Żaden jego aspekt nie umyka kontroli władz: „Jak się wychodzi z klozetu, to trzeba gasić po sobie światło, tyle pani powiem, Pelagio Piotrowna (...), bo jak nie, to wystąpimy, żeby panią wykwaterowali.” Trudna sytuacja społeczno – polityczna zmusza obywateli do nonsensownych zachowań: wzajemnego donosicielstwa, zdrad. W powieści wykorzystuje ten fakt Korowiow, chcąc pozbyć się prezesa spółdzielni: „ – Halo! Uważam za swój obowiązek zawiadomić, że prezes spółdzielni, do której należy dom pod numerem 302 – A na ulicy Sadowej, Nikanor Iwanowicz Bosy, spekuluje walutą. W obecnej chwili w jego mieszkaniu pod numerem trzydzieści pięć w przewodzie wentylacyjnym w ubikacji znajduje się zawinięte w papier gazetowy czterysta dolarów. Mówi Timofiej Kwascow, lokator inkryminowanego domu z mieszkania numer jedenaście. Zaklinam na wszystko o utrzymanie mego nazwiska w tajemnicy, ponieważ obawiam się zemsty przytoczonego wyżej prezesa!” Podobne przykłady można mnożyć, a potwierdza je „niespokojny” sen Nikanora Iwanowicza. Bohater widzi w nim siebie jako osobę przesłuchiwaną, która publicznie musi przyznać się do przechowywania nielegalnych pieniędzy. Jest to dla niego bardzo upokarzające. Na tej podstawie można wnioskować, że nic, co dotyczy osobistej sfery życia obywateli, nie ujdzie uwagi „wszechobecnego” aparatu władzy. Wszystko jest kontrolowane. Wydawać się może, że nawet sny mieszkańców stolicy podlegają cenzurze. Egzystencja w państwie totalitarnym kojarzy się z koszmarem. Wokół panoszy się 1 2 Szybki test:„Niespokojny” sen Nikanora Iwanowicza dotyczy:a) ucieczki za granicęb) próby dania łapówkic) publicznego przyznania się do przechowywania nielegalnych pieniędzyd) zamknięcia w szpitalu psychiatrycznymRozwiązanieZrzeszenie literatów to:a) „Massolit”b) „Magolit”c) „Dogolit”d) „Gławolit”RozwiązanieW Moskwie, podobnie jak w dawnym Jeruszalaim:a) czuć wszędzie smródb) są przepełnione więzieniac) panuje dręczący mieszkańców upałd) władzę dzierży procuratorRozwiązanieWięcej pytań Zobacz inne artykuły: Partner serwisu: kontakt | polityka cookies

mistrz i małgorzata obraz moskwy